Στα 100 λεπτά διάρκειάς του σχεδόν ορκίζεσαι πως το «August Rush» δεν έχει πάψει λεπτό να προσφέρει μελωδίες και ήχους. Εμφανώς θα του ταίριαζε περισσότερο μία μιούζικαλ εκδοχή κι αυτός είναι ένας βασικός λόγος που η μουσική αυτή ταινία δεν πείθει για τον ξεκάθαρο του χαρακτήρα της. Σε επίπεδο ύφους αφήνεται να κινείται μοιρολατρικά κρατώντας ανοικτό ένα παράθυρο αισιοδοξίας, σε σκηνοθετική διαχείριση πολεμά να υπερ-προβάλει το μουσικό άγγιγμα του Mark Mancina διαπλέκοντας το σε κάθε πλάνο με τους Highmore, Russell και Meyers, ενώ σε ό,τι αφορά τη φωτογραφία τα κάδρα είναι πάντοτε λαμπερά μαρτυρώντας μας εμμέσως το χαρμόσυνο φινάλε. Αποπνέει επίσης επίμονα μία γλυκύτητα που δεν ταιριάζει στη δραματική ιστορία του αποχωρισμού δύο εραστών και του παιδιού που γέννησε η ένωσή τους, ενώ ως προς το μοντάζ και ιδιαίτερα κατά το εναλλάξ καδράρισμα των πρωταγωνιστών η ταινία της Kirsten Sheridan ακολουθεί προσέγγιση που θα άρμοζε σε trailer ή video-clip.
Αν όμως όλα συγχωρούνται, συνεπικουρούμενα απ' το εορταστικό κλίμα των ημερών εντός των οποίων το «August Rush» κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες, ποιος μπορεί να προσπεράσει την ανυπόφορη ελαφρότητα του 'Run, August, run!' που ακούγεται επανειλημμένως στη σκηνή όπου ο μικρός August παλεύει να ξεφύγει απ' τον Wizard; Το σημείο αυτό είναι δυστυχώς το σημείο μηδέν για μία ταινία μουσικού παραληρήματος που στήθηκε πέρα για πέρα λάθος και χάνει κάθε πιθανότητα να ληφθεί σοβαρά υπόψη με το άκουσμα της φτηνής απομίμησης της γνώριμης ατάκας από το «Forest Gump». Εκτός φυσικά κι αν επικεντρωθούμε στη μελωδική λήψη της εμπειρίας που ακούει στο όνομα «August Rush», τον πηγαίο ενθουσιασμό του μικρού Highmore ή την ασυνήθιστη αίσθηση που αφήνει ο χαρακτήρας του Robin Williams, ιδιαίτερα ως προς τη σχέση του με τα παιδιά.
Photos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου