ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ (2011)

Το 1970, σε ένα στρατόπεδο του Έβρου, ένας υπολοχαγός αναγκάζει έναν φαντάρο να του μάθει τανγκό, ώστε να ζητήσει στη γιορτή των Χριστουγέννων σε χορό τη σύζυγο του αντισυνταγματάρχη με την οποία είναι ερωτευμένος.

Eλληνική ταινία, σκηνοθεσία Νίκος Κουτελιδάκης με τους: Γιάννης Στάνκογλου, Γιάννης Μπέζος, Αντίνοος Αλμπάνης, Βίκυ Παπαδοπούλου.

Hachi A Dog's Tale (2009) ελληνικοι υποτιτλοι

ΥΠΟΘΕΣΗ:

Ο Πάρκερ Γουίλσον, ένας μεσήλικας καθηγητής κολεγίου, βρίσκει εγκαταλειμμένο ένα πανέμορφο, αδέσποτο σκυλάκι, σπάνιας ράτσας, σε έναν σταθμό τρένου. Χωρίς δεύτερη σκέψη το παίρνει σπίτι του με την πρόθεση να βρει το αφεντικό του και να το επιστρέψει. Παρά τις προσπάθειες του όμως κανένας δεν αναζητά τον σκύλο και έτσι ο Πάρκερ αποφασίζει να τον κρατήσει. Τον ονομάζει Χάτσικο και μια όμορφη σχέση αγάπης ξεκινά. Κάθε μέρα ο Χάτσικο συνοδεύει το αφεντικό του στο τρένο και κάθε απόγευμα βρίσκεται στην ίδια θέση όπου τον περιμένει να επιστρέψει. 

Ο ισχυρός δεσμός δεν σταματάει ακόμα και όταν μια μέρα ο Πάρκερ δεν επιστρέφει ποτέ ξανά. Δείχνοντας την αφοσίωση του για τα επόμενα εννέα χρόνια, ο Χάτσικο πηγαίνει κάθε μέρα στο ίδιο σημείο και περιμένει...

EYES OF AN ANGEL 1991 Full Movie with Greek Subs/Ελληνικοί Υπότιτλοι

Lilya 4 Ever 2002 with Greek subtitles

Λίλια για Πάντα 

Lilja 4-ever (2002) with Greek subtitles

Δραματική ταινία από τον Σουηδό σκηνοθέτη Lukas Moodysson που καταπιάνεται με το θλιβερό θέμα της διακίνησης, εμπορίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκων. Τα κύρια εξωτερικά γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην πόλη Παλντίσκι της Εσθονίας, παλαιότερα βάση πυρηνικών υποβρυχίων και κέντρο εκπαίδευσης του ρωσικού ναυτικού. Τα υπόλοιπα γυρίσματα έγιναν στο Malmö της νότιας Σουηδίας.

Υπόθεση

Η Λίλια (Oksana Akinshina) είναι ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι γεμάτο όνειρα για μια καλύτερη ζωή που ζεί μαζί με τη μητέρα της σε ένα παραμελημένο μπλοκ διαμερισμάτων σοβιετικής εποχής σε μια μικρή ακατανόμαστη πόλη της πρώην ΕΣΣΔ. Οταν η μητέρα της την εγκαταλείπει για να φύγει στην Αμερική, η μιζέρια και οι ταπεινώσεις που υφίσταται αναγκάζουν τη Λίλια να πουλά ευκαιριακό σεξ σε τοπικό μπαρ, για να επιβιώσει. Σε μια από αυτές τις εξορμήσεις της, γνωρίζει ένα νεαρό αγόρι που μοιάζει να είναι διαφορετικό από τα άλλα. Της λέει ότι δουλεύει στη Σουηδία. Της υπόσχεται ότι θα τη βοηθήσει να ξεφύγει από αυτή τη ζωή και θα της βρει δουλειά μαζί του. Η Λίλια, ερωτευμένη μαζί του και μεθυσμένη από όνειρα για μια καλύτερη ζωή, τον πιστεύει. Σύντομα όμως ανακαλύπτει ότι και αυτός την κορόιδεψε και ότι βρίσκεται παγιδευμένη σε κύκλωμα μαστροπείας.....

Το σενάριο βασίστηκε στην αληθινή ιστορία της Danguolė Rasalaitė, μιας δεκαεξάχρονης Λιθουανής που η περίπτωσή της είχε γίνει πρωτοσέλιδο των σουηδικών εφημερίδων το 2000. Η Rasalaitė με τη βοήθεια ενός ‘’γνώριμου’’ ταξίδεψε στη νότια Σουηδία με την υπόσχεση εργασίας. Την υποδέχτηκε, ένας άγνωστος άνδρας ο οποίος της αφαίρεσε το διαβατήριο και την υποχρέωσε να εκδίδεται φυλακισμένη σε ένα διαμέρισμα στο Arlöv ‘’για να πληρώσει τα έξοδα του ταξιδιού της’’. Μετά από ένα μήνα κατάφερε να δραπετεύσει και να βρεθεί στο Malmö. Εκεί για κακή της τύχη βιάστηκε από το φίλο της και δύο άλλους άνδρες. Στις 7.1.2000 πήδησε από μια γέφυρα και πέθανε στο νοσοκομείο τρείς μέρες αργότερα. Τρία γράμματα που κουβαλούσε μαζί της αποκάλυψαν την ιστορία της. 

Οι Άλλοι (The others 2001 with Greek subtitles)

Ατμοσφαιρικό θρίλερ 
Σκηνοθεσία, μουσική και σενάριο από τον ισπανοχιλιανό Alejandro Amenábar. 
Παίζουν: Nicole Kidman, Fionnula Flanagan, Christopher Eccleston

Σινέ «Νοσταλγία»: Ανέκδοτα περιστατικά του παλιού ελληνικού κινηματογράφο

Αλέκος Σακελλάριος: «Το γέλιο θέλει παρέα»

Η πρώτη συγγραφική και σκηνοθετική απόπειρα του Αλέκου Σακελλάριου στον ελληνικό κινηματογράφο έγινε το 1946, με την ταινία «Παπούτσι από τον τόπο σου», παραγωγής Finos Film. Μια ταινία που δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει σε κόπια, έχει καταστραφεί και οι νεότερες γενιές δεν την έχουν δει ποτέ. Ωστόσο στην εποχή της έκανε σημαντική επιτυχία και έβαλε τις βάσεις για την σημαντική πορεία του Σακελλάριου στον ελληνικό κινηματογράφο. Μερίδιο ευθύνης σε αυτή την καθιέρωση του «κυρ-Αλέκου», πέρα φυσικά από το μοναδικό ταλέντο του, είχε και ο Φίνος ο οποίος τον πίεσε έντονα να κάνει την απόπειρα αυτή, όταν ο Σακελλάριος είχε τις αμφιβολίες του. Η ταινία «Παπούτσι απο τον τόπο σου» ήταν εκείνη που έδειξε στον τελευταίο την δύναμη του γέλιου και την αναγκαία και ικανή συνθήκη για να είναι αυτό έντονο: να υπάρχουν δίπλα σου και άλλοι άνθρωποι.

Περιγράφοντας ο ίδιος ο Σακελλάριος την εμπειρία του αυτή, ανέφερε σε παλαιότερη συνέντευξή του στην ιστορική εκπομπή της ΕΡΤ, «Μονόγραμμα»: «Μόλις ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της ταινίας έπρεπε να την δούμε απο κοινού όλοι οι συντελεστές, ώστε να αξιολογήσουμε το αποτέλεσμα. Φυσικά αυτό έπρεπε να γίνει πριν την πρεμιέρα της ταινίας στους κινηματογράφους. Έτσι πήγαμε να την δούμε στον κινηματογράφο Αττικόν, με τον πρωταγωνιστή της ταινίας Αλέκο Λειβαδίτη, τον Φίνο, τον Μενέλαο Θεοφανίδη που είχε γράψει την μουσική και 2-3 ακόμα συντελεστές της. Μπήκαμε στην αίθουσα και άρχισε η προβολή. Κατά τη διάρκειά της προσπαθούσα να δω τα πρόσωπα των συνεργατών μου ευελπιστώντας να εκμαιεύσω την επιτυχία της ταινίας, να επιβεβαιώσω ότι αυτή ήταν του επιπέδου που ήθελαν και ότι θα είχε επιτυχία. Μάταια όμως. Η ταινία ήταν κωμωδία, αλλά κανείς τους δεν γέλαγε. Αντίθετα είχα την αίσθηση ότι τα πρόσωπά τους ήταν συνοφρυωμένα! Φυσικά εγώ είχα παγώσει από τη στενοχώρια μου! Μόλις ολοκληρώθηκε η ταινία, όλοι τους μου έσφιγγαν το χέρι παρηγορητικά και μου έλεγαν να μην στεναχωριέμαι, αφού ήταν μόλις η πρώτη μου ταινία! Ήταν λοιπόν αποτυχία; Θα το διαπίστωνα γρήγορα αυτό: την επόμενη ημέρα ήταν η πρεμιέρα της ταινίας, στο σινεμά Πάνθεον της οδού Πανεπιστημίου.

Εκείνη την εποχή υπήρχαν και πρωϊνές παραστάσεις, οπότε χωρίς να έχω κοιμηθεί τη νύχτα από τη στενοχώρια μου, πήγα στην πρώτη προβολή, στις 10 το πρωί για να δω τις αντιδράσεις των θεατών. Μόλις μπήκα στην αίθουσα άκουγα τρανταχτά γέλια και απογοητεύτηκα, αφού θεώρησα ότι απλά οι θεατές κορόιδευαν αυτό που έβλεπαν. Κι όμως εκείνοι, πραγματικά γελούσαν με την ψυχή τους από τα αστεία της κωμωδίας! Τότε, γιατί την προηγούμενη μέρα δεν γέλασε κανείς από τους συντελεστές της; Εκεί ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι το γέλιο θέλει παρέα, Για να γελάσεις είναι απαραίτητο το γέλιο του διπλανού σου, να σε παρασέρνει! Τότε το αστείο, σου φαίνεται πιο αστείο από ότι είναι!». Αυτή ακριβώς η μαρτυρία του Σακελλάριου εντείνει την απογοήτευση για την καταστροφή της κόπιας της συγκεκριμένης ταινίας. Θα θέλαμε πολύ να διαπιστώσουμε από πρώτο χέρι τα όσα λέει ο ίδιος. Μόνο μια ιδέα μπορούμε να πάρουμε για το ύφος της ταινίας, εάν σκεφτούμε ότι το 1967 γυρίστηκε εκ νέου, από τον Γιάννη Δαλιανίδη αυτή τη φορά, με τίτλο «Γαμπρός από το Λονδίνο» και πρωταγωνιστές τον Κώστα Βουτσά και την Νόρα Βαλσάμη. Για την ιστορία, στην ταινία «Παπούτσι από τον τόπο σου» έκανε την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση η Γεωργία Βασιλειάδου.

Όταν ο Φίνος αποκάλεσε τον Ορέστη Μακρή «κάφρο» και ο τελευταίος απάντησε…ερμηνευτικά

Ήταν μια από πιο συγκινητικές ταινίες της Finos Film, αλλά και του ελληνικού κινηματογράφου. Η ερμηνεία κυρίως του Ορέστη Μακρή, αλλά και των σπουδαίων συμπρωταγωνιστών του, όπως της Αντιγόνης Βαλάκου, του Βασίλη Αυλωνίτη, του Στέφανου Στρατηγού, του Βασίλη Διαμαντόπουλου, του Παντελή Ζερβού, της Γεωργίας Βασιλειάδου και πολλών άλλων έδωσαν στο «Αμαξάκι» μια θέση στο πάνθεον των κορυφαίων ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 4 Φεβρουαρίου του 1957 και έκοψε 138.620 εισιτήρια. Μάλιστα, ήταν πρώτη ταινία εισπρακτικά από το σύνολο των 30 ελληνικών ταινιών εκείνης της χρονιάς.

Η δυναμική της ήταν τέτοια που οδήγησε τους δημιουργούς της να την στείλουν για συμμετοχή στο 11ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Karlovy Vary της Τσεχίας, στο οποίο ξεχώρισε η μοναδική ερμηνεία του Ορέστη Μακρή, στο ρόλο του αμαξά, που βλέπει το επάγγελμά του να ξεπερνιέται από την εποχή και ο ίδιος να μην μπορεί να την παρακολουθήσει. Όπως μας ενημερώνει η Finos Film, «το επάγγελμα του αμαξά περνάει μεγάλη κρίση, λόγω της εμφάνισης των ταξί και δύο φίλοι αμαξάδες αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Ο μεν πρώτος γίνεται ταξιτζής (Βασίλης Αυλωνίτης), αλλά ο δεύτερος (Ορέστης Μακρής), πιο ρομαντικός, συνεχίζει σαν αμαξάς.

Πέρα όμως από την κρίση στο επάγγελμά του, αντιμετωπίζει και οικογενειακά προβλήματα, όταν ο χαρτοκλέφτης γιος του (Στέφανος Στρατηγός) ξεγελά μια κοπέλα (Αντιγόνη Βαλάκου), την παρατάει και φεύγει στο εξωτερικό. Μετά από λίγο καιρό, ο αμαξάς, κουρασμένος και εξουθενωμένος καθώς πουλάει τσιγάρα στους δρόμους, πεθαίνει. Ο γιος του γυρίζει μετανιωμένος, παντρεύεται την κοπέλα και ζητάει συγχώρεση πάνω από τον τάφο του πατέρα του». Στην ταινία κάνει ένα σύντομο πέρασμα ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, όπου μαζί με τον Στέφανο Στρατηγό αναπολούν σε μια καθηλωτική σκηνή, την Ελλάδα και τα χωριά τους. Ήταν το ίδιον των μεγάλων ηθοποιών, να καθηλώνουν τον θεατή ακόμα κι αν εμφανίζονται σε μια ταινία για λίγα μόνο λεπτά. Στο «Αμαξάκι» εμφανίζεται και η μεγάλη πρωταγωνίστρια του ελληνικού θεάτρου για πάνω από 60 χρόνια, Χριστίνα Καλογερίκου, στον ρόλο της γριάς αρχόντισσας. Η σκηνοθεσία ήταν του Ντίνου Δημόπουλου, σε σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η μαγευτική μουσική ήταν του Μάνου Χατζιδάκη.

Χωρίς καμία διάθεση να υποτιμήσει κανείς τις ερμηνείες των υπολοίπων ηθοποιών, η ταινία «απογειώθηκε» κυρίως λόγω του Ορέστη Μακρή. Και να σκεφθεί κανείς ότι ο Φίνος είχε πολλές επιφυλάξεις για τις ικανότητες του Μακρή! Μάλιστα, όταν είχε προταθεί να είναι αυτός ο πρωταγωνιστής του μυθικού «Μεθύστακα» είχε αρνηθεί! Ακόμα και όταν ο Τζαβέλλας απαίτησε και πήρε τον Μακρή, ο Φίνος στέκονταν πολύ επιφυλακτικά απέναντι σε αυτή την απόφαση. Μάλιστα, παρακολουθούσε τον Γιώργο Τζαβέλλα να εξηγεί τον ρόλο του Μεθύστακα και τις ατάκες στον Ορέστη Μακρή και κάποια στιγμή δεν άντεξε και είπε στον Τζαβέλλα: «Μα τι επιμένεις χριστιανέ μου, τι παιδεύεσαι, δεν βλέπεις ότι ο άνθρωπος είναι κάφρος;». Ο Μακρής άκουσε το σχόλιο αυτό, αλλά δεν απάντησε, αντίθετα βγήκε κανονικά στο πλατό για να συνεχιστεί το γύρισμα. Και όταν αυτό άρχισε, ο Μακρής διακόπτει τον ρόλο του ξαφνικά και γυρνώντας προς το Φίνο, τον κοίταξε και του είπε: «εμένα είπες κάφρο ρε;».

Η ιστορία όμως έχει και συνέχεια: Ο Μακρής έδειξε ιδιαίτερο ζήλο στις σκηνές της ταινίας «Ο μεθύστακας» και σε μια από αυτές λογόφερε σκληρά με τον Δημήτρη Χορν. Όταν ολοκληρώθηκε το πλάνο οι δύο ηθοποιοί συνέχισαν να βρίζονται με χυδαίο τρόπο που στη συνέχεια μετατράπηκε σε σπαρταριστά γέλια. Ο Ορέστης Μακρής όμως έγραψε τη δική του ιστορία και στο θέατρο. Υπάρχει και ένα ενδιαφέρον γεγονός που αξίζει να μείνει στην ιστορική μνήμη: Το 1959, όταν ήρθαν στην Αθήνα τα μπαλέτα Μπολσόι για παραστάσεις στο Ηρώδειο, ο Μακρής εργαζόταν στο Περοκέ και για να σατιρίσει το διάσημο χορευτικό σχήμα, έστησε τη δική του χορογραφία με θέμα την «Λίμνη των κύκνων». Οι μπαλαρίνες κύκνοι όμως ήταν ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Νίκος Σταυρίδης και ο Σταύρος Παράβας. Όπως δε μας πληροφορεί η Μηχανή του Χρόνου, «όσο για το ρόλο της πριμαντόνας που δεν ήταν άλλος από έναν τεράστιο και αλλοπρόσαλλο φτερωτό κύκνο, τον είχε κρατήσει για τον εαυτό του ο Μακρής, ξεσηκώνοντας και πάλι το κοινό».

Ο «νομοταγής» Μουστάκας, το πλαστό διαβατήριο και η βοήθεια του Νίκου Σταυρίδη

Δύο ήταν οι ταινίες που ο ίδιος ο Σωτήρης Μουστάκας θεωρούσε τις κορυφαίες του στιγμές στον ελληνικό κινηματογράφο. Η πρώτη ήταν ο «Ζορμπάς» του Μιχάλη Κακογιάννη. Η δεύτερη ήταν η ταινία «Ένας νομοταγής πολίτης», η οποία δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη, καθώς διέθετε έντονα στοιχεία κοινωνικής σάτιρας, σε μια περίοδο αμέσως μετά την μεταπολίτευση, με τον Μουστάκα σε έναν κωμικοδραματικό ρόλο. Γυρίστηκε το 1974, σε μια ταραγμένη πολιτικά και κοινωνικά εποχή, όταν η χώρα και οι πολίτες της προσπαθούσαν να βρουν και πάλι τον προσανατολισμό τους, μετά από 7 χρόνια σκληρής δικτατορίας, που είχε ισοπεδώσει τη χώρα από κάθε άποψη. Στην ταινία ο Μουστάκας υποδύονταν τον Γρηγόρη Μοναχογιό, ένα νέο 35 ετών, ο οποίος ήταν υπάλληλος σε μια κατασκευαστική εταιρεία, στην οποία τον εκμεταλλεύονται και τον χλευάζουν.

Το χειρότερο ωστόσο ήταν ότι και στην προσωπική του ζωή ήταν αντιμέτωπος με ένα περιβάλλον καταπίεσης και δυστυχίας, αφού η μητέρα του, ο θείος του και γενικά ο κοινωνικός του περίγυρος δεν τον αφήνουν να παντρευτεί την αγαπημένη του Ιουλία – την υποδύονταν η εξαιρετική Νόρα Κατσέλη -, επειδή προηγουμένως εκείνη είχε και άλλες σχέσεις. Η καταπίεση όμως έχει πάντα ολέθρια αποτελέσματα και έτσι μια μέρα, προσπαθώντας να σπάσει το πλέγμα που τον καθιστά δέσμιο μιας τέτοιας ζωής, επιδίδεται σε σπατάλες των χρημάτων που αποταμίευσε, φάρσες προς τους καταπιεστές του και μια μανία εκδίκησης προς όσους τον έβλαπταν. Μετά από μια επιτυχία στη δουλειά του, τον διορίζουν γενικό διευθυντή της εταιρείας, ωστόσο αυτό ήταν κάτι που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί. Κορυφαία στιγμή ο λόγος που βγάζει στα στελέχη της εταιρείας, μετά την ανάληψη της νέας του θέσης, ο οποίος εξελίσσεται σε έναν παραληρηματικό λόγο υπέρ της ελευθερίας. Η συνέχεια ήταν προδιαγεγραμμένη: Κατάθλιψη και εγκλεισμός του Γρηγόρη σε μια μονάδα ψυχικής θεραπείας.

Ωστόσο, μόνο η αγαπημένη του Ιουλία θα καταφέρει να του συμπαρασταθεί εκεί. Ανεπανάληπτη η τελευταία σκηνή του έργου, με την Ιουλία να τον συναντά στην κλινική, υπό τους ήχους του υπέροχου τραγουδιού του Γιώργου Χατζηνάσιου «Άνοιξε το παράθυρο», το οποίο ερμήνευσε μοναδικά ο Αντώνης Καλογιάννης. Εκτός από τον Μουστάκα και την Κατσέλη, στην ταινία πρωταγωνιστούσαν ακόμα οι Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Βαγγέλης Καζάν, Βασίλης Ανδρεόπουλος, Γιώργος Κυρίτσης, Άννα Ανδριανού, Ειρήνη Κουμαριανού κ.α. Το σενάριο της ταινίας ήταν του Κώστα Μουρσελά, η σκηνοθεσία του Ερρίκου Θαλασσινού και η παραγωγή της Finos Film. Παρά την μεγάλη αξία της, η ταινία στην πρώτη της προβολή δεν πήγε πολύ καλά, κόβοντας μόλις 69.143 εισιτήρια. Ο Σωτήρης Μουστάκας ωστόσο αποτελεί μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση έλληνα ηθοποιού. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι σπατάλησε το μεγάλο του ταλέντο σε αμφίβολης ποιότητας δουλειές, σε αμφιλεγόμενες θεατρικές επιθεωρήσεις, ενώ ο Φίνος δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί του όσο του άξιζε. Σαφώς και έπαιξε σε σπουδαίες ταινίες και άφησε κορυφαίες ερμηνείες ως παρακαταθήκη, ωστόσο σίγουρα μπορούσε πολύ περισσότερα.

Ως ηθοποιό τον ανακάλυψε τυχαία ο Νίκος Σταυρίδης το 1954, όταν ο τελευταίος βρέθηκε στην Κύπρο με τον θίασό του για σειρά παραστάσεων. Στο θέατρο βρέθηκε και ο 14χρονος τότε Μουστάκας, ο οποίος πήγε να ζητήσει αυτόγραφο από τον Σταυρίδη και όταν τον πλησίασε άρχισε να τον μιμείται με τόση επιτυχία που ο Σταυρίδης ξαφνιάστηκε ευχάριστα. «Εσύ παιδάκι μου έχεις μεγάλο ταλέντο κωμικού» του είπε. Η παράσταση συνεχίστηκε και κάποια στιγμή ο Σταυρίδης τη διακόπτει και λέει: «Κάπου εδώ πρέπει να είναι ο Σωτηράκης που ήρθε πριν στο καμαρίνι μου για αυτόγραφο. Να ανέβει παρακαλώ στη σκηνή». Ο Μουστάκας ξαφνιάζεται αλλά δεν τα χάνει. Ανεβαίνει στη σκηνή, ο Σταυρίδης του δίνει το μικρόφωνο και του ζητά να αυτοσχεδιάσει. Εκείνη την ώρα το μικρόφωνο αρχίζει να μικροφωνίζει και ο Μουστάκας παίρνει «πάσα» και αρχίζει να κάνει αστεία, προκαλώντας πάταγο και κάνοντας όλο το θέατρο να ξεκαρδίζεται από τα γέλια.

Μετά την παράσταση, ο Σταυρίδης λέει στην Μουστάκα ότι δεν πρέπει να αφήσει το ταλέντο του να πάει χαμένο και πρέπει να έρθει στην Αθήνα, να σπουδάσει σε σχολή υποκριτικής και ο ίδιος να τον βοηθήσει. Τέσσερα χρόνια μετά, το βήμα αυτό είχε γίνει. Έρχεται στην Αθήνα με πλαστό διαβατήριο, πηγαίνει στο Εθνικό Θέατρο, αλλά εκεί του λένε ότι δεν κάνει για θέατρο! Δεν το βάζει κάτω όμως, μερικά χρόνια αργότερα προσπαθεί εκ νέου να μπει στο Εθνικό και αυτή τη φορά τα καταφέρνει. Την συνέχεια την γνωρίζουμε όλοι. Η τελευταία συμμετοχή του Μουστάκα στον κινηματογράφο ήταν στη διεθνή κινηματογραφική παραγωγή «Ελ Γκρέκο» του Σμαραγδή όπου υποδύθηκε τον Τισιανό και, όπως έλεγε σε φίλους και γνωστούς, επιτέλους είχε καταφέρει να παίξει κάτι πολύ δυνατό. Ωστόσο ο ίδιος δεν πρόβαλε να δει τον εαυτό του στην ταινία αυτή, αφού πέθανε λίγο μετά την ολοκλήρωσή της, τον Ιούνιο του 2007. Δύο μήνες μετά πέθανε και η αγαπημένη του σύζυγος Μαρία Μπονέλου, με την οποία ήταν παντρεμένος από το 1973.

______________
http://www.periodiko.net/

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Μικρές αισθητικές αλλαγές που κάνουν την διαφορά

• Πολιτισμός

Δευτέρα, 24 Οκτωβρίου, 2016

Με νέο, «μεταμοντέρνο look» (είναι ενδεικτικά τα «get new ideas» τρία επίσημα trailers που σκηνοθέτησε ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος και στα οποία αμφισβητείται αισθητικά ακόμα και το «Βασικό ένστικτο»), με νέα οπτική ταυτότητα (αυτή της απόλυτα σύγχρονης κινηματογραφικής αφίσας που σχεδίασε ο Δημήτρης Παπάζογλου), με 221 συνολικά ταινίες που περιμένουν τους θεατές στις έξι αίθουσες προβολών (τέσσερις στο Λιμάνι και οι δυο αίθουσες του «Ολύμπιον»), με θέματα που «απασχολούν τον κόσμο που μας περιβάλει, τον εσωτερικό μας κόσμο αλλά και...που δεν ξεχνούν ότι ο κινηματογράφος είναι και ψυχαγωγία» -όπως έλεγε σήμερα ο Ορέστης Ανδρεαδάκης στην ...πρεμιέρα του, ως καλλιτεχνικού διευθυντή του ΦΚΘ, το Φεστιβαλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης δηλώνει έτοιμο για μια ακόμη διοργάνωση, αλλά κυρίως -για μια νέα φάση διοργανώσεων.

Τα τμήματα (Διεθνές πρόγραμμα, από φέτος προστίθεται και το ελληνικό, «Εκτός συναγωνισμού», «Ματιές στα Βαλκάνια», «Ανοιχτοί Ορίζοντες», ειδικές προβολές, mastercalass, αφιερώματα, παράλληλες εκδηλώσεις και «Αγορά») παραμένουν τα ίδια -«όπως τα έστησαν οι προηγούμενοι καλλιτεχνικοί διευθυντές, Μισέλ Δημόπουλος, Δέσποινα Μουζάκη και Δημήτρης Ειπίδης, τους οποίους και ευχαριστούμε»- συμπλήρωνε χαρακτηριστικά ο Ορέστης Ανδρεαδάκης. Η «οπτική ταυτότητα» όμως άλλαξε.

Τις μικρές «αισθητικές» αλλαγές του φεστιβάλ (πέραν της οπτικής ταυτότητάς του) συνθέτουν:

- Η προσβασιμότητα στο Φεστιβάλ για θεατές με αναπηρία: Με χορηγό το Ίδρυμα Ωνάση και τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και σύμβουλο προσβασιμότητας την Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία, βελτιώνει την προσβασιμότητα στις εγκαταστάσεις του και μοιράζεται τη δύναμη του σινεμά με όλους τους θεατές ανεξαιρέτως. Βελτιώνονται οι ράμπες, διαμορφώνονται κατάλληλα τα ταμεία και τροποποιούνται οι χώροι υγιεινής για άτομα με αναπηρία, αλλά και για εμποδιζόμενα πρόσωπα. Στην Προβλήτα Α' θα δημιουργηθούν σταδιακά διάδρομοι ανεμπόδιστης μετακίνησης για χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων και όρθιες αναπηρίες, ενώ το κοινό του 57ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει δύο κλασικές κι αγαπημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, με όρους καθολικής προσβασιμότητας για όλους τους ανθρώπους. Πρόκειται για τα φιλμ «Ο Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου και «Μια ζωή την έχουμε» του Γιώργου Τζαβέλλα, που θα προβληθούν με ακουστική περιγραφή, ενώ 17 ελληνικές ταινίες θα προβληθούν με υπότιτλους, βάσει διαλόγων, έτσι ώστε να μπορούν να τις παρακολουθήσουν κωφοί και βαρήκοοι θεατές.

Στις αίθουσες θα είναι ευπρόσδεκτοι, φυσικά, και οι?σινεφίλ σκύλοι- οδηγοί τυφλών, ενώ το πρόγραμμα του Φεστιβάλ θα είναι διαθέσιμο σε γραφή Μπράιγ (Braille), καθώς και σε μεγαλογράμματη γραμματοσειρά. Επίσης, οι τελετές έναρξης, λήξης, καθώς και οι δυο προβολές καθολικής προσβασιμότητας, θα έχουν διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα [ΕΝΓ].

- Η κατ? εφαρμογή του νόμου για τον κινηματογράφο 3905 - επαναφορά του τμήματος «Φεστιβάλ ελληνικού Κινηματογράφου» με την προβολή φέτος 27 ελληνικών ταινιών μεγάλου μήκους (16 σε πρώτη προβολή και 11 που έχουν ήδη πραγματοποιήσει πρεμιέρα).

- Νέες δράσεις, βραβεία και συνεργασίες, που ανανεώνουν το τμήμα «Αγορά» του Φεστιβάλ, που φέτος περιλαμβάνει το νέο βραβείο Lab Project του Eurimages, αξίας έως και 50.000 ευρώ. Επίσης, περιλαμβάνει το Locarno Industry Academy International στη Θεσσαλονίκη και αφιέρωμα στην τεχνολογία Virtual Reality (VR), μέσα από ένα ξεχωριστό masterclass που θα πραγματοποιήσει ο ειδικός στο VR, Μισέλ Ρεϊγιάκ.

Σε ερώτηση περί του?«στίγματος της φετινής διοργάνωσης, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής, συνεπικουρούμενος από την γενική διευθύντρια Ελίζ Ζαλαντό, δήλωσαν πως «είμαστε μάλλον αρνητικοί με τις ταμπέλες αλλά αν θάπρεπε να υπάρχει ένα ?στίγμα? για το φετινό φεστιβάλ, αυτό θα ήταν πως?«είμαστε ανοιχτοί σε ερωτήματα».

Ο προϋπολογισμός της φετινής διοργάνωσης δεν ξεπερνά τις 750.000 ευρώ (ποσό που συναθροίζεται από το 1/4 του ποσού των 1.400.000 των ΕΣΠΑ ήτοι 317.000 ευρώ), 150.000 ευρώ από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Media, ποσά από τα εισιτήρια, καθώς και από χορηγίες που δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί.

Η κριτική επιτροπή του φεστιβάλ, με πρόεδρο τον Αμίρ Ναντερί (Amir Naderi) - έναν απ τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του Νέου Ιρανικού Σινεμά- τον πρώτο που εγκατέλειψε το Ιράν στα μέσα της δεκαετίας του ?80 και η τελευταία του ταινία με τίτλο «Βουνό» προβάλλεται στους Ανοιχτούς Ορίζοντες του 57ου ΦΚΘ απαρτίζεται φέτος από: τον Γαλλοτυνήσιο διευθυντή φωτογραφίας Jury Σοφιάν Ελ Φανί, τον πρώην διευθυντή του Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο Πίτερ Σκάρλετ, τη Γαλλίδα σεναριογράφο Φρεντερίκ Μορώ και την Ελληνίδα σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ και πειραματικών ταινιών μικρού μήκους, Εύα Στεφανή.

Η αυλαία του 57ου Φεστιβάλ θα ανοίξει την Πέμπτη, 3 Νοεμβρίου 2016, στο Ολύμπιον, με την ταινία «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους, του αγαπημένου δημιουργού του ανεξάρτητου σινεμά.

Το Φεστιβάλ κλείνει την Κυριακή, 13 Νοεμβρίου 2016, με το δράμα εποχής «Η χορεύτρια» της Στεφανί ντι Τζιούστο, με πρωταγωνίστρια την Γαλλίδα Soko, απ' τα πιο ανερχόμενα ονόματα στο σινεμά και ήδη αναγνωρισμένα στη μουσική, που θα δώσει το παρόν στη Θεσσαλονίκη.

Στη διάρκεια της διοργάνωσης θα πραγματοποιηθούν δύο masterclass, ένα για την τεχνολογία Virtual Reality, από τον Μισέλ Ρεϊγιάκ και ένα ακόμη από τον 80χρονο σήμερα διευθυντή φωτογραφίας, Λουτσιάνο Τόβολι, που «φώτισε» ταινίες όπως το «επάγγελμα ρεπόρτερ».

Τα εικαστικά αφιερώματα του Φεστιβάλ είναι η έκθεση «Ψίθυροι» στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και «Πρόσωπα και Χώροι» στην γκαλερί του Goethe-Institut Thessaloniki (Διοργάνωση: Goethe-Institut Thessaloniki και Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, με την υποστήριξη του ΦΚΘ)

Μια συναυλία με «Μουσική για τον κινηματογράφο», σε συνεργασία με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης κι ένα ιδιαίτερο - όπως και ο ίδιος άλλωστε- αφιέρωμα στον σκηνοθέτη Νίκο Παναγιωτόπουλο, που αν ζούσε θα γινόταν 75 χρόνων στις 6 Νοεμβρίου (πέθανε τον περασμένο Ιανουάριο στην Αθήνα).

______________

http://www.amna.gr/category/17/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

The Midnight Patrol (1933) - ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ.(COLORIZEN!).

«Ο Θίασος», του Θεόδωρου Αγγελόπουλου είναι μία μακράς πνοής κινηματογραφική τοιχογραφία,

  ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ...   

       ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

                 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ( ΒΙΒΛΙΟ ) - ΚΛΙΚ ΕΔΩ !

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
«Ο Θίασος»

 Του Γιώργου Ρούσσου

«Ήταν καλοκαίρι του 1964. Είχα τελειώσει τις σπουδές μου στη Γαλλία και επέστρεψα στην Ελλάδα για να δω τους δικούς μου. Το λεωφορείο από το αεροδρόμιο με άφησε στο Σύνταγμα. Κατευθύνθηκα με τον σάκο στον ώμο προς το σπίτι μου. Έπεσα πάνω σε μια φοιτητική διαδήλωση. Η αστυνομία είχε πέσει πάνω στα παιδιά και τα έδερνε. Εγώ δεν είχα καμία σχέση με αυτά που συνέβαιναν, έτσι συνέχισα τον δρόμο μου. Ε, έφαγα ξύλο. Μου σπάσανε τα γυαλιά. Γύρισα στο σπίτι μου πολύ αναστατωμένος. Ένιωσα σαν να βρισκόμουν μπροστά σ’ ένα δίλημμα “σ’ ενδιαφέρει αυτός ο τόπος ή όχι;” Είχα πει στη φίλη μου την Τώνια Μαρκετάκη που μου είχε προτείνει να κάνω κριτική κινηματογράφου στην εφημερίδα “Αλλαγή” ότι είχα έρθει στην Ελλάδα για να φύγω. Την άλλη μέρα την τηλεφώνησα και της είπα ότι θα μείνω. Κι έμεινα. Για να καταλάβω. Έκανα τις πρώτες μου ταινίες (“Αναπαράσταση”, “Μέρες του ’36” και “Θίασος”) για να καταλάβω την Ελλάδα...» 

Θόδωρος Αγγελόπουλος

Γεννημένος στις 27 Απριλίου του 1935 στην Αθήνα, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ξεκινά την καριέρα του ως σκηνοθέτης με τη μικρού μήκους ταινία, «Εκπομπή» το 1968, ενώ δύο χρόνια αργότερα έρχεται η πρώτη του μεγάλου μήκους δημιουργία, η αριστουργηματική «Αναπαράσταση».

Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας, σκηνοθετεί το πρώτο μέρος της Τριλογίας της Ιστορίας, τις «Μέρες του `36» (1972). Μετά από τρία χρόνια, και γυρίσματα στα κρυφά λόγω της απειλής της λογοκρισίας, ο Αγγελόπουλος επιστρέφει με την πιο φιλόδοξη και ίσως την σπουδαιότερη ταινία της καριέρας του: «Ο Θίασος» (1975). Η ταινία, είναι ουσιαστικά μια ιστορική καταγραφή, φωτογραφίζοντας μια διαφορετική Ελλάδα, μέσα από έναν θίασο που γίνεται μάρτυρας της δραματικής εξέλιξης της Ιστορίας αλλά και της αναβίωσης του μύθου των Ατρειδών.

Η ταινία ακολουθεί τις περιπέτειες ενός περιοδεύοντος θιάσου στην Ελλάδα από το 1939 μέχρι το 1952, ο οποίος προσπαθεί να παρουσιάσει μια θεατρική παράσταση του βουκολικού δράματος του Περεσιάδη, Γκόλφω η βοσκοπούλα. Μπροστά μας ξεδιπλώνεται τόσο η πολιτική ιστορία της Ελλάδας όσο και η ιδιωτική των μελών του θιάσου, που είναι ταυτόχρονα και μέλη της ίδιας οικογένειας. Οι δύο αυτές συνιστώσες, πλέκονται αξεδιάλυτα.

Στο ένα σκέλος, παρακολουθούμε όλη τη νεότερη ιστορία της Ελλάδος, μέσα από τη ματιά του Σκηνοθέτη, αποδομημένη και χτισμένη από την αρχή, έτσι όπως δυστυχώς, δεν τη διδαχθήκαμε, ποτέ. Από τις τελευταίες μέρες της δικτατορίας του Μεταξά, την έναρξη του πολέμου, την ιταλική εισβολή, την γερμανική κατοχή, την απελευθέρωση, την άφιξη των "συμμάχων" (Άγγλων αρχικά και Αμερικανών στη συνέχεια), καθώς και τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, μέχρι τις εκλογές του 1952...

Παράλληλα, γινόμαστε κοινωνοί στις τραγικές περιπέτειες της οικογένειας του Ορέστη, της αδελφής του, του πατέρα του, της μητέρας του και του εραστή της, οι οποίοι μας παραπέμπουν στον κεντρικό πυρήνα του μύθου των Ατρειδών. Ο πατέρας εκτελείται από τους Γερμανούς, μετά την προδοτική καταγγελία του εραστή της μητέρας, κι ο Ορέστης, αντάρτης της Αριστεράς, με τη συνεργασία της αδελφής, θα σκοτώσει επί σκηνής τη μητέρα του και τον εραστή της, για να έρθει και η δική του εκτέλεση κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων που ακολούθησαν τη γενική καταστολή του ανταρτικού κατά τον Εμφύλιο. Το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι η μεγάλη αδελφή, εκείνη που, κατά το σχήμα του μύθου, θα ήταν η Ηλέκτρα.

Η Ηλέκτρα, θα είναι και η μόνη της οικογένειας που, μετά τα δεκατρία χρόνια ιστορίας τα οποία πραγματεύεται η ταινία, μένει ως το τέλος και φροντίζει τον μικρό Ορέστη, το γιο της μικρής αδελφής που έχει παντρευτεί έναν Αμερικανό αξιωματικό. Η χρονολογική πορεία της ταινίας, περίπλοκη και πολύπλοκη, κτίζεται με διαρκείς χρονικούς ελιγμούς και συνεχείς εναλλαγές εποχών. Η ταινία αρχίζει το 1952 και τελειώνει το 1939, μ’ ένα πανομοιότυπο πλάνο.

«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία, αλλά δε μπορώ να κάνω το ταξίδι σας.

Είμαι επισκέπτης.

Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά..

Κι έπειτα, δε μου ανήκει.

Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι".

Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου, είχα πει κάποτε με υπεροψία.

Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε.

Ότι δεν έχω, καν, όνομα.

Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο.

Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάζω. Ξεχάστε με στη θάλασσα.

Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία.»

(Ανέκδοτο ποίημα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, γραμμένο το 1982.)

«Ο Θίασος», είναι μία μακράς πνοής κινηματογραφική τοιχογραφία, η οποία απλώνεται από τις τελευταίες ημέρες της Δικτατορίας του Μεταξά, έως τον πρώτο καιρό της τυπικής αποκατάστασης της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και την άνοδο της δεξιάς παράταξης στην εξουσία το 1952. Μέσα από την περιπλάνηση ενός περιοδεύοντος θιάσου, η ιστορία της Ελλάδας περιπλέκεται με τις ιστορίες των ηθοποιών.

Η ταινία που γυρίστηκε υπό αντίξοες συνθήκες και προβλήθηκε το 1975, ουσιαστικά άνοιξε τις πύλες του τότε Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου στην Ευρώπη. Γνώρισε ενθουσιώδης κριτικές, από τον διεθνή κυρίως Τύπο και συγκέντρωσε περισσότερα από 15 βραβεία και διακρίσεις, δείγμα της μεγάλης της αποδοχής. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε μερικά από τα βραβεία που απέσπασε η ταινία: Επτά Βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Φωτογραφίας, Ά Γυναικείου Ρόλου, Ά Ανδρικού Ρόλου και Βραβείο Κοινού). Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ των Καννών, καθώς και το Interfilm Award στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου.

Η σύλληψη και το σενάριο είναι επινόησης και γραφής του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μαζί με τον στενό του συνεργάτη Πέτρο Μάρκαρη. Προκειμένου να εξασφαλίσει άδεια για τα γυρίσματα, υποβάλλει ψεύτικο σενάριο στον Ζουρνατζή, τον αρμόδιο υπουργό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη το φθινόπωρο του 1973, λέγοντας ότι η ταινία είχε ως θέμα, τον μύθο των Ατρειδών.

Η Χούντα πέφτει, η ταινία ολοκληρώνεται αλλά και πάλι η αιώνια διχόνοια των Ελλήνων, κάνει την επανεμφάνιση της. Μόνο ως συγκλονιστικά, μπορούν να χαρακτηριστούν, τα όσα λέει ο ίδιος ο παραγωγός της ταινίας, ο Γιώργος Παπαλιός, φίλος και συνεργάτης του Θόδωρου Αγγελόπουλου:

«Η είδηση ότι η ταινία ήταν κάτι μεγάλο φτάνει στις Κάννες, αλλά η κυβέρνηση Καραμανλή, με το επιχείρημα ότι η ιδεολογία του "Θιάσου" ήταν μονόπλευρη και αριστερή, αρνείται να υποβάλει την ταινία ως κρατική εκπροσώπηση στο Φεστιβάλ. Έτσι προβλήθηκε στο "Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών" με αποτέλεσμα να προκαλέσει πανζουρλισμό. Με πιο κορυφαία και συγκινητική στιγμή όταν ο Γερμανός σκηνοθέτης Werner Herzog σηκώθηκε, ανέβηκε στη σκηνή και φίλησε τα παπούτσια του Αγγελόπουλου. Χαμός!»

Στον «Θίασο», μας παρουσιάζονται όλα εκείνα τα συστατικά που χαρακτηρίζουν τον ιδιαίτερο Κινηματογράφο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Οι αργοί ρυθμοί, η χειρουργική ακρίβεια των πλάνων, το υπομονετικό ξετύλιγμα των ιστοριών του. Συστατικά ενός έργου, που μας παρουσιάζει μια άλλη Ελλάδα, αληθινή, μακριά από ηλιόλουστες παραλίες και τουριστικά αξιοθέατα...

Ξαναβλέποντας τον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου ...

tvxs.gr/news/.../ksanablepontas-ton-«thiaso»-toy-thodoroy-aggelopoyloy

_________________
http://penseur1.blogspot.gr/2014/12/blog-post_15.html?spref=fb

Η "Μικρά Αγγλία" ταξιδεύει στην Αμερική!

Μετά από μια πολύ επιτυχημένη πορεία στα ελληνικά ταμεία, συγκεντρώνοντας πάνω από 400.000 εισιτήρια και 6 βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (ταινίας, φωτογραφίας, σκηνικών, κοστουμιών, ήχου και μακιγιάζ), καθώς και το βραβείο Καλύτερης Ταινίας του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σανγκάης, η "Μικρά Αγγλία" ταξιδεύει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Η ενδέκατη ταινία του Παντελή Βούλγαρη σε σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία της σε επιλεγμένες αμερικανικές αίθουσες σε Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον, Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο, Σικάγο, Μαϊάμι, Πόρτλαντ, Χάρτφορντ, Κλήβελαντ & Σαν Ντιέγκο, είναι από τις ελάχιστες ελληνικές ταινίες που διανέμονται στις Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά μέσω του Netflix, του Amazonκαι του iTunes, πλατφορμών που είναι γνωστές για την ποικιλία και την εκλεκτική λίστα των ταινιών τους, και όπου ήδη αποσπάει πολύ θετικές κριτικές από τους χρήστες. Από τις 14 Ιουνίου 2016 κυκλοφορεί στην αμερικανική αγορά και το DVDτης ταινίας.

Ανάμεσα στις θετικές κριτικές, ο BoydvanHoeijστο HollywoodReporterπεριγράφει την ταινία ως ένα «εικαστικά πανέμορφο και με άψογη ενέργεια» φιλμ, ενώ ο RayPride από τοChicago'sNewCityFilm χαρακτηρίζει την «Μικρά Αγγλία» ως «ένα εξαιρετικό δείγμα της ελληνικής φαντασμαγορίας, ενός μελοδράματος που επικεντρώνεται σε τρεις νέες γυναίκες στην Άνδρο του 1930».

Σύνοψη:

Η 20χρονη Όρσα (Πηνελόπη Τσιλίκα) είναι παράφορα ερωτευμένη με τον υποπλοίαρχο Σπύρο Μαλταμπέ (Ανδρέας Κωνσταντίνου). Κλειστός χαρακτήρας δεν αποκαλύπτει το μυστικό της σε κανέναν. Η μικρότερη αδελφή της, Μόσχα (Σοφία Κόκκαλη), δυναμική και γεμάτη όνειρα θέλει να φύγει από την Άνδρο, να αποδράσει από τη μοίρα των γυναικών του νησιού να παντρεύονται ναυτικούς που όλο λείπουν ή θαλασσοπνίγονται.

Για τη μητέρα τους, Μίνα (Αννέζα Παπαδοπούλου), σύζυγο καπετάνιου που προτιμά το Ατλάντικο Σουρ από το σπίτι του, ο έρωτας είναι κακός μπελάς και πόνος. Παρακάμπτοντας τα αισθήματα των κοριτσιών της, συνωμοτεί, αξιοποιεί γνωριμίες και τις παντρεύει με γνώμονα το συμφέρον.

Την Όρσα με τον πλοιοκτήτη και καπετάνιο Νίκο Βατοκούζη (Μάξιμος Μουμούρης) και λίγο αργότερα τη Μόσχα με τον καπετάνιο πλέον Σπύρο. Άθελά της ναρκοθετεί το ίδιο της το σπιτικό. Το διώροφο που έχτισε με τα εμβάσματα του άντρα της. Στο κάτω σπίτι η Όρσα. Στο πάνω η Μόσχα.

Συντελεστές
Σκηνοθέτης: Παντελής Βούλγαρης / Σεναριογράφος: Ιωάννα Καρυστιάνη / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σίμος Σαρκετζής / Σκηνογράφος: Αντώνης Δαγκλίδης / Ενδυματολόγος:Γιούλα Ζωϊοπούλου / Μουσική: Κατερίνα Πολέμη / Μοντάζ: Τάκης Γιαννόπουλος / Ηχολήπτης: Στέφανος Ευθυμίου / Makeup: Εύη Ζαφειροπούλου / HairStylist: Σωτήρης Πατεράκης / 3D: Αντώνης Κοτζιάς / Εκτέλεση Παραγωγής: BlackOrange S.A./ Εντεταλμένος παραγωγός: Γιάννης Ιακωβίδης / Συμπαραγωγός: OTE TV / Παραγωγή: ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΛΙΑ Α.Ε.
Πρωταγωνιστούν: Πηνελόπη Τσιλίκα, Σοφία Κόκκαλη, Αννέζα Παπαδοπούλου, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Μάξιμος Μουμούρης, Βασίλης Βασιλάκης, Χρήστος Καλαβρούζος, Ειρήνη Ιγγλέση, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Αγγελική Παπαθεμελή, Χρύσα Παπαϊωάννου, Κώστας Κλεφτόγιαννης, Κατερίνα Αντωνακάκη, Ζωή Λιανοστάθη, ΚλέαΣαμαντά, Βασίλης Πομώνης, Νίκος Παντζόπουλος, Μιράντα Ζησιμοπούλου, Ιωάννα Πιατά, Ρεγγίνα Λεβεδιάνου, Αινείας Τσαμάτης.

http://www.musicity.gr/cinema-news-articles/item/6839-mikra-agglia-ameriki-cinema-2016

Μηδέν 2016 // Διήμερο βιντεοτέχνης στην Καλαμάτα! από την Filmhouse // Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Καλαμάτας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Video Art Festival Μηδέν | 7- 8 Ιουλίου 2016

Στροφή Μηδέν μοιρών! 

Η ομάδα διοργάνωσης του Μηδέν ετοιμάζεται για άλλη μια φορά να παρουσιάσει σε ένα πολύχρωμο, πολύμορφο και πυκνό πρόγραμμα τις επιλογές της από την παγκόσμια εικαστική βιντεο-δημιουργία σε ένα διήμερο προβολών στην Καλαμάτα, στις 7 και 8 Ιουλίου.

Η ομάδα επιμέλειας, η οποία μεγάλωσε καθώς προστέθηκαν νέα μέλη, επέλεξε από το σύνολο των φετινών συμμετοχών 124 βίντεο από 33 χώρες, που θα παρουσιαστούν όπως πάντα σε θεματικές ενότητες, δίνοντας ένα πολύπλευρο στίγμα και αναδεικνύοντας τις σύγχρονες τάσεις της παγκόσμιας βιντεοτέχνης. Την επιμέλεια φέτος υπογράφουν οι: Γιούλα Παπαδοπούλου, Μαργαρίτα Σταυράκη, Γιώργος Δημητρακόπουλος, Μάρθα Ζούπα, Μαρία Μπουρίκα, Νίκος Ποδιάς και Σοφία Γρηγοριάδου.

Τα βίντεο του Μηδέν θα κατακλύσουν φέτος διαφορετικά σημεία της πόλης: τη Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας «Α.Τάσσος» και το Καλλιτεχνικό Στέκι στο Ιστορικό Κέντρο της πόλης, τη Στοά Λόντου (Baba Yaga) στο κέντρο της Καλαμάτας, το Café-Cine στη Δυτική Παραλία. Μια μέρα πριν τις προβολές, την Τετάρτη 6 Ιουλίου, θα γίνει ειδική αναλυτική παρουσίαση του προγράμματος σε συνέντευξη Τύπου στο ξενοδοχείο Rex. Όλες οι εκδηλώσεις θα έχουν, όπως πάντα, ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

Πιο αναλυτικά:

Κεντρικό πρόγραμμα:

-Τετάρτη 6 Ιουλίου, ώρα 11πμ, συνεδριακός χώρος ξενοδοχείου Rex: Συνέντευξη τύπου-παρουσίαση του προγράμματος από την επιμελητική ομάδα

-Πέμπτη 7 Ιουλίου:

• Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας «Α.Τάσσος», ισόγειος χώρος, 8-10μμ: θα παρουσιαστούν 2  ενότητες σε επιμέλεια της Γιούλας Παπαδοπούλου και της Μαργαρίτας Σταυράκη. Η ενότητα που επιμελείται η Γιούλα Παπαδοπούλου  έχει τον τίτλο "Without Me, I am Nothing" και αποτελείται από  εννέα βίντεο, συνολικής διάρκειας 48 λεπτών, που θα μπορούσε κανείς να πει ότι εκφράζουν τη φιλοσοφία και την αισθητική ενός σύγχρονου υπαρξιακού σουρεαλισμού. Η ενότητα που επιμελείται η Μαργαρίτα Σταυράκη συγκεντρώνει έντεκα βίντεο,  διάρκειας 64 λεπτών,  με κοινό τους στοιχείο την αφηγηματική διαδικασία και έχει τον τίτλο  "The story of".
• Στοά Λόντου – Baba Yaga, 10.30μμ: ένα μουσικό πάρτυ με προβολές, με την ενότητα  "E wide shut", σε επιμέλεια του Γιώργου Δημητρακόπουλου,  η οποία περιλαμβάνει έργα που χρησιμοποιούν σαν όχημα την οπτική σύνθεση, τη μουσική, τον ήχο και το συναίσθημα.

-Παρασκευή 8 Ιουλίου, ώρα 9.20 -11.30μμ, Café-Cine: θα παρουσιαστούν 2 ενότητες, σε επιμέλεια του Νίκου Ποδιά και της Μαργαρίτας Σταυράκη. Η ενότητα  "In Wonderland", που επιμελήθηκε ο Νίκος Ποδιάς, μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο ταυτόχρονα ονειρικό και πραγματικό, όπου παγιωμένοι κανόνες παύουν να υφίστανται. Οι "Χορογραφίες του Ασυνείδητου", σε επιμέλεια της Μαργαρίτας Σταυράκη, είναι μια επιλογή έργων video-performance και video-dance με ποικίλες αναφορές και αναγωγές, όπου αναμιγνύεται η φυσική με την ρυθμική και στυλιζαρισμένη κίνηση.

Πρωϊνό πρόγραμμα:

Παράλληλα, και τις δύο ημέρες θα παρουσιαστούν θεματικές ενότητες βιντεοτέχνης στο Καλλιτεχνικό Στέκι:

-Πέμπτη 7 Ιουλίου, 11πμ -2μμ: θα παρουσιαστεί η ενότητα "Παράδεισος απωλέσθη. STOP." που περιλαμβάνει έργα 8 Ελλήνων καλλιτεχνών, σε επιμέλεια της Γιούλας Παπαδοπούλου, η ενότητα "Exoticising/Exoticised", σε επιμέλεια της Σοφίας Γρηγοριάδου, που ανιχνεύει το πώς «εξωτικοποιούμε» ή «εξωτικοποιούμαστε» και πού βρίσκονται τα όρια ανάμεσα στα δυο, και τέλος η ενότητα "Home Sweet Home?", σε επιμέλεια της Μάρθας Ζούπα, που διερευνά την έννοια του «σπιτιού» στη σύγχρονη πραγματικότητα των πολέμων, των οικονομικών καταστροφών, της μετανάστευσης και των βίαιων μετακινήσεων πληθυσμών.

-Παρασκευή 8 Ιουλίου, 11πμ – 3μμ: θα παρουσιαστεί η ενότητα  "Beckett me", η οποία παρουσιάζει 10 έργα βίντεο άμεσα εμπνευσμένα από έργα του διάσημου Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Samuel Beckett, σε επιμέλεια της Γιούλας Παπαδοπούλου, η χορευτική ενότητα "Keep Moving", σε επιμέλεια της Μαργαρίτας Σταυράκη, η ενότητα "Game Over", που παρουσιάζει μια σειρά έργων που ο θεατής μπορεί να εκλάβει ως πίστες ενός «παιχνιδιού», σε επιμέλεια της Μαρίας Μπουρίκα, και τέλος μια ενότητα με ταινίες μικρού μήκους που επιμελήθηκε ο Βασίλης Παπαευσταθίου από την Κινηματογραφική Λέσχη Καλαμάτας Filmhouse.

Το διήμερο προβολών πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Δήμου Καλαμάτας και με τη συνεργασία της Δημοτικής Πινακοθήκης Καλαμάτας «Α.Τάσσος», της  Κινηματογραφικής Λέσχης Καλαμάτας Filmhouse, του Baba Yaga, του Bandapart Recording Studio, του Κέντρου Νέων Καλαμάτας και του Καλλιτεχνικού Στεκιού.

Το Μηδέν αλλάζει μορφή!

Όπως έχει ήδη ανακοινωθεί, το Μηδέν φέτος αλλάζει τη μορφή και τη λειτουργία του, αντικαθιστώντας το τριήμερο φεστιβάλ που διοργανωνόταν κάθε Ιούλιο στην Καλαμάτα με ένα πιο ευέλικτο και διευρυμένο πρόγραμμα προβολών και εκδηλώσεων στη διάρκεια όλου του έτους σε διάφορες  πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού. Σε μια παγκοσμιοποιημένη διεθνή κοινότητα, όπου πλέον οι ευκαιρίες να δει ή να παράξει κανείς βιντεοτέχνη έχουν αυξηθεί χάρη στο διαδίκτυο, το Μηδέν θέτει ως στόχο να αναδείξει τη διεθνή του ταυτότητα και το εικαστικό επιμελητικό του προφίλ και να διευρύνει ακόμη περισσότερο το δίκτυο των συνεργασιών του με άλλους οργανισμούς, φεστιβάλ και χώρους τέχνης διεθνώς, προωθώντας συστηματικά την ελληνική βιντεοτέχνη σε όλο τον κόσμο. Σε αυτό το πλαίσιο, θα ανακοινωθούν σύντομα νέες συνεργασίες στο εξωτερικό, ενώ ήδη η ομάδα έχει εξασφαλίσει σημαντικές συνεργασίες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας για την τρέχουσα χρονιά.

Τα επόμενα βήματα

Συγκεκριμένα, μετά το διήμερο προβολών στην Καλαμάτα (7-8 Ιουλίου), επιπλέον ενότητες έργων βιντεοτέχνης από το Μηδέν θα παρουσιαστούν στην πόλη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Δρόμου Καλαμάτας (29-31 Ιουλίου). Στη συνέχεια, το φεστιβάλ θα παρουσιάσει επιλεγμένες ενότητες βιντεοτέχνης στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, τη Φλώρινα και την Αθήνα, σε συνεργασία με σημαντικές εικαστικές διοργανώσεις, σχολές και οργανισμούς, όπως το Action Field Kodra (Θεσσαλονίκη), τον οργανισμό Art in Progress (Πάτρα), τη Σχολή Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Φλώρινας, το Ελληνογαλλικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα “Τέχνη και Εικονική Πραγματικότητα” (Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας και Paris 8), το Θέατρο Τέχνης (Αθήνα), το δίκτυο χορού «Κινητήρας» (Αθήνα), το TWIXTlab (Αθήνα), κ.α. Περισσότερες λεπτομέρειες για το πρόγραμμα προβολών, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, θα ανακοινώνονται σταδιακά στη διάρκεια της χρονιάς.

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Γιούλα Παπαδοπούλου, Μαργαρίτα Σταυράκη

Ομάδα καλλιτεχνικής επιμέλειας: Γιούλα Παπαδοπούλου, Μαργαρίτα Σταυράκη, Γιώργος Δημητρακόπουλος, Μάρθα Ζούπα, Μαρία Μπουρίκα, Νίκος Ποδιάς, Σοφία Γρηγοριάδου

Συνεργάτες: Σταύρος Καπέτης, Χρήστος Τσαμαρδάς, Ντάνυ Κάργας, Βασίλης Παπαευσταθίου, Susan Mar Landau

                                                                                                                    

Αναλυτικό πρόγραμμα και ενημέρωση στην ιστοσελίδα του Festival Μηδέν: www.festivalmiden.gr  και στο facebook: www.facebook.com/festivalmiden

_________________

Το Μηδέν είναι ένας ανεξάρτητος οργανισμός για τη διερεύνηση και την προώθηση της βιντεοτέχνης και ένα από τα πρώτα εξειδικευμένα διεθνή φεστιβάλ βιντεοτέχνης στην Ελλάδα. Ιδρύθηκε το 2005 από μια ανεξάρτητη ομάδα ελλήνων καλλιτεχνών με σκοπό να υποκινήσει τη δημιουργία πρωτότυπης βιντεοτέχνης, να βοηθήσει στη διάδοσή της και να αναπτύξει την έρευνά της.

Μέσα από συνεργασίες και ανταλλαγές με σημαντικά φεστιβάλ, χώρους τέχνης και οργανισμούς στο εξωτερικό, έχει αναγνωριστεί ως μια από τις πιο επιτυχημένες και ενδιαφέρουσες διοργανώσεις για τη βιντεοτέχνη διεθνώς και μια σημαντική πλατφόρμα πολιτιστικής ανταλλαγής για την ελληνική και παγκόσμια βιντεοδημιουργία. Δημιούργησε ταυτόχρονα ένα εναλλακτικό σημείο συνάντησης για αναδυόμενους και αναγνωρισμένους καλλιτέχνες και έναν κόμβο επικοινωνίας μεταξύ καλλιτεχνών, οργανισμών, φεστιβάλ και χώρων τέχνης απ’ όλο τον κόσμο.

Ενότητες προβολών του Μηδέν έχουν ταξιδέψει σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και σε όλο τον κόσμο, και έχουν φιλοξενηθεί σε σημαντικά φεστιβάλ και Μουσεία του εξωτερικού, όπως το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ, το Μουσείο Reina Sofia στη Μαδρίτη (Madatac Festival), το Μουσείο της πόλης της Μόσχας, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Μόσχας, το Fondazione Puglisi Cosentino (Κατάνια-Ιταλία), το μουσείο σύγχρονης τέχνης TEA - Tenerife Espacio de las Artes (Τενερίφη-Κανάρια) κ.α.

Πληροφορίες: www.festivalmiden.gr || www.facebook.com/festivalmiden

e-mail: festivalmiden@gmail.com 

Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης : Αφιέρωμα στο Βωβό Κινηματογράφο – Αγάπη & Ερωτισμός

  ΑΦΙΕΡΩΜΑ   

Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης διοργανώνει το 7ο Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου, με τίτλο «Αγάπη και Ερωτισμός στο Βωβό Κινηματογράφο»από την Τετάρτη 22 Ιουνίου έως την Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016, στις 21:30, με την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Αλέξανδρου Μούζα.

Ο Βωβός Κινηματογράφος υπήρξε ο πρώτος δάσκαλος και μεγάλη αγάπη του Μιχάλη Κακογιάννη. Ο ίδιος ο μεγάλος σκηνοθέτης επιμελήθηκε τα δύο πρώτα Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου στο Ίδρυμά του, και το ΙΜΚ συνεχίζει την παράδοση που εκείνος δημιούργησε, προετοιμάζοντας, σε ετήσια βάση, το Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου και προβάλλοντας αριστουργηματικές ταινίες που έβαλαν τις βάσεις της έβδομης τέχνης.

Παράλληλα, όπως και εκείνα τα πρώτα χρόνια του σινεμά χωρίς ήχο, νέοι συνθέτες “ντύνουν” τα ασπρόμαυρα πλάνα με πρωτότυπες συνθέσεις οι οποίες, ερμηνεύονται ζωντανά, δίπλα στην μεγάλη οθόνη, ενισχύοντας την ατμόσφαιρα κάθε ταινίας τονίζοντας καταστάσεις και συναισθήματα…

Στο 7ο Φεστιβάλ τις πρωτότυπες μουσικές έχουν συνθέσει οι: Ναταλία Μαυράκη, Αργυρώ Κολιογιώργη, Παναγιώτης Θεοδοσίου, Λεωνίδας Κανάρης, Σπύρος Δεληγιαννόπουλος, Γιάννης Λούκος, Μαρίνα Τζούλη και η DJ Ελένη Μητσιάκη.

Ερμηνεύουν οι: Διονύσης Μαλλούχος, Λευκή Κολοβού, Στέλλα Τσάνη, Σπύρος Δεληγιαννόπουλος, Νάσος Μαρτζούκος, Γιώργος Θεοδωρόπουλος, Ελένη Στογιάννη, Κώστας Καραγεωργόπουλος, Φίλανδρος Κάρρας, Στάθης Κιοσόγλου, Αλέξανδρος Μακρής, Γιώργος Αρνής, ΤΒΑ, Ηλίας Σδούκος, Μαρία Κατσούρα, Ράνια Μιχαλοπούλου, Στέφανος Θεοδωράκης, Γιάννης Λούκος, Ελευθερία Τόγια, Μιχάλης Παπαγεωργίου, Παναγιώτης Νικολάκης, Μιχάλης Γιαβρής.

Pandora’s Box

Ο Αλέξανδρος Μούζας υπογραμμίζει για το 7ο Φεστιβάλ βωβού Κινηματογράφου: Ο ερωτισμός του βωβού κινηματογράφου είναι υποσυνείδητος, υπαινικτικός, μεταμφιεσμένος, και υποστηρίζεται από την ακαταμάχητη γοητεία μοιραίων γυναικών ή τη σαγηνευτική ματιά των ανδρικών προτύπων. Είναι ένας συνεχής αγώνας μεταξύ επιτρεπτού και απαγορευμένου, λογοκρισίας και κοινωνικής αποδοχής.

Το γυμνό, απαγορευμένο μήλο της εποχής, κάνει την εμφάνισή του ελάχιστα έως καθόλου. Ένα θερμό φιλί, μια πολλά υποσχόμενη ματιά, ή ένα λίκνισμα του κορμιού, είναι αρκετά να πυροδοτήσουν ανεπανόρθωτα την ηδονοβλεπτική φαντασία του θεατή. Όντας αυτό συνήθης πρακτική στις ταινίες μυθοπλασίας, δεν ισχύει το ίδιο σε ταινίες με ντοκιμαντερίστικη ματιά, όπως στο Moana και Tabu, όπου το γυμνό δίνεται απλόχερα με το πρόσχημα του εξωτικού και αξιοπερίεργου.

The Wind

Το φετινό φεστιβάλ προσπαθεί να χαρτογραφήσει το ερωτικό στοιχείο όπως αποτυπώθηκε σε σπουδαίες ταινίες, μεγάλων δημιουργών, σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, από την κωμωδία και το δράμα μέχρι την αστυνομική περιπέτεια και το εξωτικό παραμύθι. Με συνοδοιπόρο τις νέες μουσικές δημιουργίες που θα συνυπάρξουν ζωντανά με τις ταινίες, δίνουμε ένα ακόμα ερέθισμα στο θεατή να βιώσει την αύρα και την ατμόσφαιρα της εποχής.

Blood and Sand

Το Πρόγραμμα

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016, στις 21:30
Sunrise- A Song of two Ηumans, F. W. Murnau (1927, 93’)
Πρωτότυπη Μουσική: Ναταλία Μαυράκη
Νάσος Μαρτζούκος- βιολί, Γιώργος Θεοδωρόπουλος -όμποε,
Ελένη Στογιάννη- πιάνο
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016, στις 21:30
Pandora’s Box, G. W. Pabst, (1929, 131’)
Original Score: Peer Raben
Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016, στις 21:30
Blood and Sand, Fred Niblo (1922, 80’)
Πρωτότυπη Μουσική: Αργυρώ Κολιογιώργη
Κώστας Καραγεωργόπουλος -βιολί, Φίλανδρος Κάρρας- κλαρινέτο,
Μάνος Κιτσικόπουλος- πιάνο

Moana

Σάββατο 25 Ιουνίου 2016, στις 21:30
Moana, Robert Flaherty (1926, 96’) (Moana On Sound)
2015 Restoration, Original Soundtrack 1980, Monica Flaherty
Κυριακή 26 Ιουνίου 2016, στις 21:30
It, Clarence G. Badger, Josef von Sternberg (1927, 75’)
Πρωτότυπη Μουσική: Παναγιώτης Θεοδοσίου
Στάθης Κιοσόγλου- κλαρινέτο, Αλέξανδρος Μακρής-πιάνο
Γιώργος Αρνής- κοντραμπάσο, ΤΒΑ-drums
Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016, στις 21:30
Michael, Carl Theodore Dreyer (1924, 86 ’)
DJ set: Ελένη Μητσιάκη

Bed and Sofa

Τρίτη 28 Ιουνίου 2016, στις 21:30
The Kiss, Jacques Feyder (1929, 65’)
Πρωτότυπη Μουσική: Λεωνίδας Κανάρης
Μαρία Κατσούρα -σοπράνο
Στέλλα Τσάνη- βιολί, Ηλίας Σδούκος- βιόλα
Λευκή Κολοβού-τσέλο, Διονύσης Μαλλούχος -πιάνο
Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016, στις 21:30
Bed and Sofa, Abram Room (1927, 87’)
Πρωτότυπη Μουσική: Σπύρος Δεληγιαννόπουλος
Σπύρος Δεληγιαννόπουλος, πιάνο

Michael

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016, στις 21:30
Tabu -a Story of South Seas, F.W. Murnau, Robert Flaherty (86’)
Πρωτότυπη Μουσική: Γιάννης Λούκος
Γιώργος Αρνής -κοντραμπάσο, Στέφανος Θεοδωράκης-κρουστά
Λευκή Κολοβού- τσέλο Γιάννης Λούκος -πλήκτρα, ηλεκτρονικά
Ελευθερία Τόγια- βιόλα
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016, στις 21:30
The Wind, Victor Sjostrom (1928, 75’)
Πρωτότυπη Μουσική: Μαρίνα Τζούλη
Μιχάλης Παπαγεωργίου- πιάνο, Παναγιώτης Νικολάκης- βιολί
Μιχάλης Γιαβρής- τσέλο, Ράνια Μιχαλοπούλου -σοπράνο

Πληροφορίες
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Αίθουσα: Κινηματογράφος
Είσοδος Ελεύθερη
Απαραίτητη η κράτηση θέσεων: τηλ.: 210 34.18 579, Δευ-Παρ. 11:00-14:00

___________
http://www.globalview.gr/

«Η θεωρία των πάντων», μια ταινία για τον Stephen Hawking

   ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ & ΕΠΙΣΤΗΜΗ    

Ο Stephen Hawking (Eddie Redmayne) και η γυναίκα του Jane Wilde (Felicity Jones), σε μια σκηνή της ταινίας
www.imdb.com

«Η θεωρία των πάντων» είναι ο τίτλος της κινηματογραφικής ταινίας που περιγράφει την ιστορία ενός από τους μεγαλύτερους φυσικούς της εποχής μας, του Stephen Hawking. Η πρεμιέρα της ταινίας θα γίνει το Νοέμβριο του 2014.

Το τρέιλερ της ταινίας:

Ελληνικοί υπότιτλοι:

Υπενθυμίζεται ότι το 2004 η τηλεόραση του BBC πρόβαλλε την εξαιρετική ταινία με τίτλο «Hawking». Δείτε αποσπάσματα από την ταινία αυτή στις αναρτήσεις: «Μια στιγμή έμπνευσης του Stephen Hawking» και «Hawking εναντίον Hoyle«.

Τι αισθάνθηκες περιμένοντας μισή ώρα τον Στίβεν Χόκινγκ να αντιδράσει, όταν είδε το φιλμ σου τελειωμένο;

O κινηματογραφικός Στίβεν Χόκινγκ (Έντι Ρέντμεϊν) μαζί με τον πραγματικό.

Ο σκηνοθέτης που από τα ντοκιμαντέρ για τον Έλβις Πρίσλεϊ, τον Γιάν Σβανμάχερ, τον Τζον Κέϊλ, τον Μάρβιν Γκέϊ και τον Φιλίπ Πετί, ο άνθρωπος που σχοινοβάτησε πάνω από τους Δίδυμους Πύργους στο Οσκαρικό Man on Wire, γύρισε τη μυθοπλαστική βιογραφία για τον Στίβεν Χόκινγκ, «Η Θεωρία των Πάντων», εξηγεί πώς βοηθήθηκε από τη γυναικεία προοπτική του σεναρίου, αλλά και τι αισθάνθηκε περιμένοντας μισή ώρα τον Στίβεν Χόκινγκ να αντιδράσει, όταν είδε το φιλμ τελειωμένο! – Αναφέρατε το υπόβαθρο μου στα ντοκιμαντέρ, ωστόσο η Θεωρία των Πάντων κινείται μέχρι εκεί που συνήθως δεν γίνεται να πάει η τεκμηρίωση. Δεν είναι δυνατόν για έναν κινηματογραφιστή ντοκιμαντέρ να αποτυπώσει, για παράδειγμα, τα τόσα χρόνια έγγαμου βίου ανάμεσα στον Στίβεν Χόκινγκ και την Τζέϊν Γουάϊλντ, με ακρίβεια και τις απαιτούμενες πληροφορίες που θα μεταφραστούν σε εικόνα. Η ευθύνη που έχει ένας σκηνοθέτης όταν γυρίζει μια βιογραφία ανθρώπων εν ζωή, είναι κυρίως να τους σεβαστεί, γιατί θα τη δουν κάποια στιγμή, αλλά και να φτάσει και στην αλήθεια. Πολύ δύσκολο, όταν μιλάμε για πολύ προσωπική ιστορία, όπως αυτή του Χόκινγκ και της συζύγου του.

-Πάντως, το γεγονός πως η ταινία βασίζεται στο βιβλίο που εξέδωσε η Τζέϊν Γουάϊλντ, κάτι που θεωρητικά θα ήταν μονοδιάστατο, δεν ήταν πρόβλημα, αλλά πλεονέκτημα. Η δημόσια εικόνα του Χόκινγκ είναι πολύ γνωστή σε όλον τον κόσμο, ως επιστήμονα και ανθρώπου με αναπηρία. Ορίζεται από αυτά τα δύο και αποτελούν τμήμα του τρόπου που τον «επεξεργαζόμαστε». Η προοπτική που μας δίνει μια γυναίκα, και μάλιστα η γυναίκα του, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Η ισορροπία έρχεται από μια εξίσου δυνατή, θηλυκή φωνή- δηλαδή, η οπτική γωνιά της γυναίκας που τον φροντίζει, της ερωμένης και της συζύγου, η οποία φέρει το άχθος της άμεσης απώλειας, σύμφωνα με την πρώτη διάγνωση που έδινε στον Χόκινγκ δύο χρόνια ζωής. Η ματιά αυτής της γυναίκας αναζωογονεί διότι βλέπουμε πώς η σχέση των δύο τους βαθαίνει σε λεπτομέρειες μέσα στο διάστημα που νομίζουν πως έχουν μαζί, και που τελικά διαψεύδει τα προγνωστικά.

-Συναντήθηκα με τον Στίβεν Χόκινγκ πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα της ταινίας. Θέλαμε να έχουμε την έγκριση του, την οποία και μας έδωσε με ευγένεια αλλά όχι με τόσο ενθουσιασμό, με την ανησυχία πως όταν η πρώην σύζυγος σου παρέχει την πρώτη ύλη, μπορεί να μην είσαι απόλυτα σύμφωνος με το περιεχόμενο. Ήρθε και στο πλατό, στο Κέμπριτζ, και μάλιστα πέτυχε μια εντυπωσιακή σεκάνς. Μάλλον χάρηκε που έβλεπε τη ζωή του να γυρίζεται σε ταινία. Στο τέλος, του δείξαμε το ολοκληρωμένο φιλμ και ευτυχώς, ενέκρινε. Πρέπει να σας πως πως όταν μιλάς με τον Στίβεν, πρέπει να περιμένεις αρκετή ώρα για την απάντηση, λόγω της συγκεκριμένης μορφής της συσκευής επικοινωνίας του. Συνήθως, όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, μέσα σε 30 δευτερόλεπτα, καταλαβαίνεις αν άρεσε ή δεν άρεσε. Ο Χόκινγκ, μέσα σε 30 λεπτά, μας απάντησε πως, με αδρές πινελιές, αυτή ήταν η ζωή του. Η αναμονή ήταν η πιο αγωνιώδης που θα μπορούσα να φανταστώ! -Δεν μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι με την πρώτη αντίδραση του Στίβεν Χόκινγκ για το αν χάρηκε ή λυπήθηκε με αυτό που είδε, γιατί το πρόσωπο του δεν προδίδει συναίσθημα, τουλάχιστον όσο περνάει ο καιρός και η ασθένεια τον περιορίζει ακόμη περισσότερο. Προσπαθήσαμε με τον Έντι Ρεντεμέϊν να δουλέψουμε τις εκφράσεις με κοντινά πλάνα, που στη μεγάλη οθόνη μπορούν να αποκαλύψουν τι σκέφτεται και πώς νιώθει ο Χόκινγκ. Ο Έντι μεταδίδει στιγμές χιούμορ και ένα είδος σκανταλιάς, όσο κι αν βρίσκεται εγκλωβισμένος στο καροτσάκι και στους παγωμένους μορφασμούς του χαρακτήρα που υποδύεται.

Από τη συνέντευξη του σκηνοθέτη της Θεωρίας των Πάντων Τζέιμς Μαρς στον Θ. Κουτσογιαννόπουλο, για το  www.lifo.gr

physicsgg

Φυσικοί και Φυσική από το διαδίκτυο

_________________________________

https://physicsgg.me/2014/08/07/%CE%B7-%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-s/

SMACτου Ηλία Δημητρίου. Από 5 Μαΐου στους Κινηματογράφους: ΑΑΒΟΡΑ, ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ, ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

Ο Nikos Zoiopoulos 

χρήστηSMAC.· 

+5

SMAC, του Ηλία Δημητρίου. Ένα φιλμ με εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς. Εδώ, μια αναφορά στους ηθοποιούς των μικρότερων ρόλων. Ρόλοι έκπληξη, συγκινητικοί, με χιούμορ και αλήθεια.! Νίκος Ζωϊόπουλος, Μελισσάνθη Ρεγκούκου, Στρατούλα Θεοδωράτου, Σμαράγδα Λασκαράτου, Ιάκωβος Νικηφόρος, Ναταλία Κυρήκου, Αννίτα Μαυρομιχάλη, Βασίλης Ντάρμας, Βασίλης Μαγουλιώτης, Daouda Condeh.

SMAC. Από 5 Μαΐου στους Κινηματογράφους: ΑΑΒΟΡΑ, ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ, ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Διανομή Carousel Films. ·